Κυριακή 30 Ιουνίου 2013

Η βλακεία και ο καπιταλισμός

Στην προηγούμενη ανάρτηση του blog βρέθηκαν πολλοί να διαφωνήσουν ή και να μου επιτεθούν για τον χαρακτηρισμό «βλάκας» που απέδιδα σε όσους πανηγύριζαν ή δικαιολογούσαν το κλείσιμο της ΕΡΤ. Δεν έχω καμία διάθεση να απολογηθώ για τίποτα, ούτε να ζητήσω συγγνώμη από τους θιγμένους. Όμως μου κινήθηκε το ενδιαφέρον να γράψω ένα κείμενο για την βλακεία, το δομικό αυτό στοιχείο του καπιταλισμού.
Ο καπιταλισμός, λοιπόν, είναι ένα κοινωνικο-οικονομικό σύστημα το οποίο για να εδραιωθεί και να αναπαραχθεί έχει ανάγκη τους βλάκες, όπως τα μωρά το μητρικό γάλα. Αν σκεφτούμε πως οι ίδιοι οι υποστηρικτές του, εδώ και αιώνες, βλέπουν τον καπιταλισμό ως το σύστημα εκείνο στο οποίο θα αυξάνεται η κερδοφορία του κεφαλαίο και ταυτόχρονα όλοι θα ζουν καλύτερα και πιο πλουσιοπάροχα. Για να πειστείς για την αλήθεια αυτής της υπόθεσης πρέπει να είσαι βλάκας. Και από αυτόν τον κανόνα δεν εξαιρούνται ακόμα και οι πιο διακεκριμένοι επιστήμονες.
Η βλακεία είναι τόσο απαραίτητη που ακόμα κι αν δεν υπάρχει πρέπει να την δημιουργήσει το ίδιο το σύστημα. Έτσι, η βλακεία εμφανίζεται από τη στιγμή της γέννησης του ανθρώπου. Τηρούνται οι απαραίτητες παραδόσεις, οι πιο ακίνδυνες για το σύστημα, όπως για παράδειγμα η πατριαρχία. Πρέπει το παιδί να πάρει το όνομα του πατέρα, να γίνει άντρας ή καλή νοικοκυρά. Στη συνέχεια, εκεί που το παιδί αρχίζει να αντιλαμβάνεται δυο-τρία πράγματα, η βλακεία μεταφέρεται στο παιχνίδι. Πάρε να ‘χεις σούπερ-ήρωες που σώζουν τον κόσμο και διαφυλάσσουν την ασφάλεια και την τάξη. Αργότερα η βλακεία μπαίνει θεσμικά στο μυαλό του ανθρώπου από το σχολείο: Πειθαρχία, πρόγραμμα, καλός και φιλήσυχος μαθητής με κοσμιοτάτη διαγωγή, μαθήματα που περιορίζουν την σκέψη ενός παιδιού αντί να τη διευρύνουν, πολλά, πάρα πολλά θρησκευτικά και προς θεού μην αρχίσεις να ρωτάς για πολιτικά γιατί εδώ αυτά απαγορεύονται.
Από δίπλα και η τηλεόραση και το διαδίκτυο. Η βλακεία σου επιτίθεται από παντού. Συνδυάζεται άψογα με την υποκουλτούρα, την ημιμάθεια ή την αμορφωσιά. Αν πάτε σε ένα παιδικό πάρτι σήμερα θα ακούσετε Παντελίδη, Πάολα και «Δεν σου κάνω τον Άγιο». Θα δείτε την ευχαρίστηση των παιδιών στα μάτια τους όταν ακούνε και τραγουδάνε αυτά τα τραγούδια. Παιδιά παραδομένα στην οικογενειακή παράδοση της βλακείας.
Η βλακεία ακολουθεί σε όλη τη διάρκεια της ζωής. Ώσπου φτάνει στο σημείο να ακούς από μεσήλικους εργαζόμενους την εξής φράση: «ο τάδε επιχειρηματίας δίνει δουλειά σε τόσους ανθρώπους». Όχι, δεν περιμένω από κάθε εργάτη να μπορεί να εξηγήσει την έννοια της υπεραξίας όπως ο Μαρξ. Δεν περιμένω να έχει γεννηθεί με την ταξική του συνείδηση γραμμένη στον κώδικα του DNA του. Αλλά περιμένω να μπορεί να καταλάβει τι συμβαίνει γύρω του, βασισμένος στα όσα ο ίδιος ζει.
Για να τα βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά. Το σύστημα μας θέλει βλάκες. Και μας το δείχνει με κάθε τρόπο. Ακόμα και οι πιο σπουδαγμένοι δεν είναι τίποτα παραπάνω από εξειδικευμένοι βλάκες. Άνθρωποι οι οποίοι μπορούν να αναλύουν τις κινήσεις των χρηματιστηριακών δεικτών και να παίζουν στα δάχτυλά τους τα CDS αλλά δεν μπορούν να φτιάξουν καφέ ή να καταλάβουν ότι ο κόσμος που ζουν δεν είναι δείκτες αλλά άνθρωποι είναι η αντεστραμμένη εικόνα των ανθρώπων που ζουν στην εξαθλίωση αλλά δεν μπορούν να καταλάβουν ότι αυτοί που εμφανίζονται ως επίδοξοι σωτήρες τους είναι η αιτία της δικής τους εξαθλίωσης.
Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών είναι ένα ακόμα καλό παράδειγμα. Πως θα μπορούσαμε να σχολιάσουμε τις τελευταίες εξελίξεις με την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ, την υπουργοποίηση του Αδώνιδος, τις διακηρύξεις για τα success stories, αν δεν βουτήξουμε στο βούρκο της βλακείας; Ή για να μιλήσω στη γλώσσα των οπαδών των νεοφιλελ… συγγνώμη μεταρρυθμιστών: Πως γίνεται να πατάξεις την ανεργία των ιδιωτικών υπαλλήλων απολύοντας δημόσιους υπαλλήλους;
Δεν συνεχίζω άλλο. Έτσι κι αλλιώς η σκέψη μου έχασε τον ειρμό της. Παραθέτω μόνο μια φωτογραφία, ενδεικτική των όσων σκέφτομαι:
protoselido

Ανεργία και “εγχειρήματα αυτοδιαχείρισης”. Πραγματικά, “φτάνει πια”;

“Φτάνει πιά! στον εφιάλτη της ανεργίας απαντάμε με νέες συνεργατικές δομές”, το σύνθημα αφίσας του ΣΥΡΙΖΑ στο πλαίσιο εκδήλωσης/συζήτησης “για τα εγχειρήματα αυτοδιαχείρισης στους εργασιακούς χώρους (συνεταιρισμοί κολεκτίβες εργασίας, ανακατειλλημένοι εργασιακοί χώροι)”.

Το πρώτο ερώτημα αφορά την αντιστοιχία ή την αναντιστοιχία του αρχικού προστακτικού “φτάνει πια!” με το υπόλοιπο μέρος του συνθήματος.

Βλέποντας κανείς αυτό το “φτάνει πια!” σε μια αφίσα με θέμα την ανεργία, θα περίμενε ότι ακολουθεί κάποιο διεκδικητικό πλαίσιο για το δικαίωμα στην εργασία που παρά τη συνταγματική του “κατοχύρωση” (αυτό δεν είναι “συνταγματικό πραξικόπημα”; δεν είναι μήπως ζήτημα δημοκρατίας;) ισοπεδώνεται κάτω από την κυριαρχία (την αναγκαστικά τυφλή κυριαρχία) της προσφοράς και της ζήτησης, την καθολική κυριαρχία του καπιταλιστικού ανταγωνισμού για την μέγιστη καπιταλιστική κερδοφορία, την καταστροφή της μικρής παραγωγής, την μονοπωλιακή συγκέντρωση του κεφαλαίου, και συνθλίβεται ανάμεσα στις μυλόπετρες της καπιταλιστικής κρίσης.

Αντί όμως για τη διεκδίκηση του δικαιώματος στη δουλειά, τη διεκδίκηση των δικαιώματος των ανέργων στη ζωή, στην τροφή, στη στέγαση, στην υγεία, την κοινωνική ασφάλιση, την παιδεία των παιδιών τους, τον πολιτισμό κλπ, το ηχηρό “φτάνει πια!” ακολουθείται από την πρόταση – “απάντηση στον εφιάλτη της ανεργίας”- προς τους 1,5 εκατομμύρια ανέργους να απεμπολήσουν τα κοινωνικά τους δικαιώματα και τη διεκδητική πάλη γι’ αυτά και να στραφούν σε “συνεργατικά εγχειρήματα” κάτω από τις ίδιες ακριβώς συνθήκες και πραγματικούς όρους οι οποίοι τους έριξαν στον καιάδα της ανεργίας.

Μπροστά στα χιλιάδες λουκέτα που βάζουν τα μικρομάγαζα, ο ΣΥΡΙΖΑ “απαντά” προτείνοντας στους ανέργους να ανοίξουν … μαγαζιά! πλήν όμως “συνεργατικά”
. Απέναντι στις χιλιάδες απολύσεις και τα εργοστάσια που κλείνουν ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει την περίπτωση του “ανακατειλημμένου εργασιακού χώρου” της ΒΙΟΜΕΤ, όπου οι συνθήκες κάτω από τις οποίες έγινε δυνατή η “ανακατάληψη” δεν χαρακτηρίζουν τις γενικές συνθήκες της βιομηχανικής παραγωγής και της καπιταλιστικής κρίσης, απέναντι συνολικά στο ζήτημα της ανεργίας σαν ζήτημα κοινωνικό, ζήτημα της ταξικής πάλης που εκ των πραγμάτων θέτει όρους ριζικού, σοσιαλιστικού κοινωνκού μετασχηματισμού, ζήτημα πάλης ανάμεσα στην καπιταλιστική και την κοινωνική ιδιοκτησία των παραγωγικών δυνάμεων, ο ΣΥΡΙΖΑ “απαντά” μετατοπίζοντάς το σε από οικονομική άποψη αναγκαστικά περιορισμένα συλλογικά εγχειρήματα η τύχη των οποίων, επίσης αναγκαστικά, καθορίζεται από τις νομοτέλειες της καπιταλιστικής ανάπτυξης, νομοτελειών που τα αποτελέσματα τους βιώνουν σήμερα όλοι οι εργαζόμενοι με τον χειρότερο τρόπο.

Σε ποιον απευθύνεται λοιπόν το “φτάνει πιά!” του συνθήματος; Μάλλον αποκλειστικά σε όποιον βλέποντας την αφίσσα θα νομίσει επηρεασμένος από την “επικοινωνιακή” ηχηρότητα, ότι πρόκειται πράγματι για κάποια “ριζοσπαστική απάντηση” σ’ ένα ζήτημα που βαραίνει ασφυκτικά ολόκληρη την εργατική τάξη και κάθε εργαζόμενο, ενώ στην πραγματικότητα δεν πρόκειται παρά για την παράκαμψη του αληθινού προβλήματος, για την εκτροπή από τα διεκδικητικά “εγχειρήματα” σε “εγχειρήματα” ανώδυνα για τις πηγές και τα αίτια του προβλήματος, περιορισμένα σε σκόρπιες κοινωνικές μικροκλίμακες και σε συνολικό κοινωνικό επίπεδο αδιέξοδα.

*

Αλήθεια ποιον και τι θίγει αυτού του είδους ο “ριζοσπαστισμός”; Με ποια εξουσία πρόκειται να συγκρουστεί, με ποιες κατεστημένες πραγματικές οικονομικές σχέσεις έρχεται να βρεθεί αντιμέτωπος, ποιον βάζει απέναντί του και του φωνάζει “φτάνει πια”; Στην πραγματικότητα κανέναν.

Απέναντι σε ποια εξουσία, με άλλα λόγια, έρχεται αντιμέτωπο το γεγονός, και ποιες σχέσεις παραγωγής και κατανομής ανατρέπονται από το γεγονός ότι στα 10 ατομικά μπακάλικα που κλείνουν ανοίγει ένα συνεργατικό; Ή από το γεγονός ότι σ’ ένα εργοστάσιο εγκαταλειμένο από τον ιδιοκτήτη του αναλαμβάνουν οι εργάτες το συλλογικό εγχείρημα της αυτοδιαχειριζόμενης λειτουργίας του;

Πόσα περιθώρια επιτυχίας, και επιτυχίας με τι κόστος, έχουν παρόμοια εγχειρήματα στις συνθήκες όπου στο εμπόριο κυριαρχούν τα μονοπωλιακά συγκροτήματα του χρηματιστικού κεφαλαίου διασυνδεμένα με τα βιομηχανικά και τραπεζικά μεγαθήρια, και όπου στην παραγωγή τις βιομηχανίες κλείνει ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός κι όχι η ανικανότητα ή η “κακή προαίρεση” των ιδιοκτητών τους, άσχετα αν αυτοί “χρεοκοπούν” ή απλώς τοποθετούν τα συσσωρευμένα κέρδη τους σε άλλες επενδυτικές σφαίρες;

Πόσα τέτοια “εγχειρήματα” χωράνε μέσα στα όρια της προσφοράς και της ζήτησης, και πόσοι από τους 1,5 εκατομμύρια ανέργους μπορούν (και με τι όρους) να απασχοληθούν μέσα σ’ αυτά τα όρια με “εγχειρήματα” σαν κι αυτά;

Σε τι θίγονται -και πώς στην πραγματικότητα δεν ανακυκλώνονται- τα αίτια στα οποία οφείλεται η ανεργία, είτε πρόκειται για τα “σταθερά” της επίπεδα σε συνθήκες καπιταλιστικής “ανάπτυξης” είτε για την έξαρση της σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης;

*

Καμιά “απάντηση στον εφιάλτη της ανεργίας” δεν συνιστούν λοιπόν τα εγχειρήματα που προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ σαν τέτοια, και εφόσον τα προβάλλει σαν τέτοια όχι μόνο δεν συνιστούν “απάντηση” αλλά αντίθετα συνιστούν ριζικό αποπροσανατολισμό από κάθε πραγματική απάντηση που δεν μπορεί παρά να είναι απάντηση διεκδικητική για τα δικαιώματα των ανέργων, για το δικαίωμα στη δουλιά, για την επιβολή των οικονομικών και κοινωνικών σχέσεων των ικανών να διασφαλίζουν αυτό το δικαίωμα ενάντια στις σημερινές σχέσεις που μόνιμα, διαρκώς κι αδιάκοπα, το καταστρατηγούν, το αντιστρατεύονται και το καταργούν.

Ο αποπροσανατολισμός δεν έγγειται στο εγχείρημα καθαυτό. Δεν υπάρχει “αποπροσανατολισμός” στο ίδιο το γεγονός ότι μια ομάδα ή ομάδες ανθρώπων ενώνονται για τη δημιουργία ενός καταναλωτικού συνεταιρισμού κλπ. Δεν υπάρχει “αποπροσανατολισμός” ούτε και στο ίδιο το γεγονός ότι οι εργάτες της ΒΙΟΜΕΤ μπροστά στο φάσμα της ανεργίας αποφάσισαν παρ’ όλες τις αντικειμενικές δυσκολίες να λειτουργήσουν οι ίδιοι με μορφή παραγωγικού εργοστασιακού συνεταιρισμού το εγκαταλειμένο εργοστάσιο.

Ο αποπροσανατολισμός αρχίζει από τη στιγμή που παρομοια “εγχειρήματα” εμφανίζονται σαν λύση στο πρόβλημα που τα έθεσε σε κίνηση, από τη στιγμή που εμφανίζονται σαν παράκαμψη από τη λύση που αντικειμενικά δεν είναι άλλη από την ενιαία κοινωνική ιδιοκτησία των σύγχρονων και ώριμων γι’ αυτήν παραγωγικών δυνάμεων. Αρχίζει έτσι, με αυτή τη μορφή κι από αυτή την ιδεολογική αφετηρία ο αποπροσανατολισμός απέναντι στην συνολική πρόκληση του παρόντος. Αλλά προεκτείνεται και στο μέλλον από τη στιγμή που η αυτοδιαχείριση δεν προβάλλεται σαν βαθμίδα της εργατικής-δημοκρατικής κλιμάκωσης του ενιαίου κοινωνικού-παραγωγικού σχεδιασμού, αλλά σαν κύτταρο ενός “σοσιαλισμού” της προσφοράς και της ζήτησης, “σοσιαλισμού” του ανταγωνισμού ανάμεσα σε ξεχωριστές “αυτοδιαχειριζόμενες” μονάδες, “σοσιαλισμού” μέσα από τον οποίο καθημερινά θα αναπαράγονται οι όροι των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων και των “παρενεργειών” τους, ή και -ακόμα χειρότερα- σαν “κοινωνικός τομέας” της οικονομίας ο οποίος μπορεί “αρμονικά” να συνυπάρξει με τον “τομέα” της μονοπωλιακής καπιταλιστικής ιδιοκτησίας .

*

Διαφορετικά η συνεργατικότητα υπό τον όρο της πραγματικής λαϊκής αλληλεγγύης αντί της συγκαλυμένης επιχειρηματικότητας θα μπορούσε να αποτελέσει διεκδικητικό εφαλτήριο χωρίς να χάνει το κέντρο του στόχου.

Η πάλη των εργατών της ΒΙΟΜΕΤ για την επιβίωση θα μπορούσε να συμβάλει στη διάσωση παραγωγικών δυνάμεων που στην πραγματικότητα ανήκουν σε όλους τους εργαζομενους, καθώς και στον συνολικό αγώνα για την απαλλαγή της εργατικής τάξης από την τάξη των “αφεντικών”, στον συνολικό αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση.

Ιδιαίτερα αν δεν περιοριζόταν στην “ανακατάληψη εργασιακών χώρων” για τους οποίους τα “αφεντικά” έχασαν το ενδιαφέρον τους και τους εγκατέλειψαν, αλλά επεκτεινόταν σε όλη την κοινωνική έκταση: κι εκεί όπου το σταμάτημα της παραγωγής δεν ισοδυναμει καθόλου με απώλεια του καπιταλιστικού “ενδιαφέροντος”, ακόμα κι εκεί όπου το καπιταλιστικό “ενδιαφέρον” συναρτημένο με τη συνεχιζόμενη και ανοδική κερδοφορία είναι υπαίτιο και για την ανεργία και για την αποδιάρθρωση του συνόλου των εργασιακών σχέσεων και για την εξαθλίωση ακόμα κι αυτών που εργάζονται…

…Όμως τότε η κραυγή “φτάνει πιά!” θα είχε ουσιαστικό νόημα και περιεχόμενο ακόμα κι αν δεν διατυπωνόταν με ηχηρά λόγια αλλά έμπρακτα, με όρους δηλαδή ανάπτυξης της ταξικής πάλης.

Η ανατροπή μας καλεί...


Η νέα κυβέρνηση δεν καλείται απλά να συνεχίσει τα αντιλαϊκά πεπραγμένα της προηγούμενης, αλλά να επιταχύνει την εφαρμογή μιας πολιτικής που δεν αφήνει πέτρα πάνω στην πέτρα σε ό,τι αφορά στα δικαιώματα του λαού. Οι υπουργοί της δίνουν διαβεβαιώσεις για την αποφασιστικότητά τους να διαλύσουν ό,τι άφησαν όρθιο οι προκάτοχοί τους.
Για παράδειγμα μιλώντας στο «Έθνος της Κυριακής» ο Α. Γεωργιάδης δηλώνει ευθαρσώς: «Εάν χρειαστεί να κλείσω νοσοκομεία, θα τα κλείσω»! Ο λαός όμως ξέρει ότι σήμερα αυτό που χρειάζεται είναι κι άλλα νοσοκομεία, περισσότερα κρεβάτια στα ήδη υπάρχοντα, μεγαλύτερες δαπάνες ώστε να μπορεί να απολαμβάνει σύγχρονες υπηρεσίες υγείας, δημόσιες και δωρεάν, αντί των υποτυπωδών στις οποίες έχει πρόσβαση σήμερα. Συνεπώς το «αν χρειαστεί» του υπουργού Υγείας δεν αναφέρεται στις λαϊκές ανάγκες, αλλά στις ανάγκες του αστικού κράτους να εξοικονομήσει παραδάκι αφού έτσι θα γίνει αποτελεσματικότερο ως προς την ικανοποίηση των αναγκών των κεφαλαιοκρατών.


Ο έτερος Καπαδόκης Κ. Μητσοτάκης δηλώνει: «Δεν θα είμαι ο υπουργός των απολύσεων, αλλά της αξιολόγησης». Δεν είναι Γιάννης, είναι Γιαννάκης. Γιατί και ο ίδιος διευκρινίζει πως απ' το δημόσιο πρέπει να αναχωρούν μερικές χιλιάδες υπάλληλοι. Η μέθοδος με την οποία θα συμβεί αυτό μικρή σημασία έχει, αν όχι καμία, για τους ίδιους που θα χάσουν τη δουλειά τους και θα προστεθούν στις στρατιές των ανέργων, για το λαό συνολικά που θα βλέπει τις δυσκολίες στις συναλλαγές του με το δημόσιο να γιγαντώνονται όσο αυτό «αδειάζει».
Κι ενώ οι προηγούμενοι με τον ζήλο του νεοφώτιστου (στα υπουργικά έδρανα) όλα τα σφάζουν όλα τα μαχαιρώνουν, μαθαίνουμε πως έρχονται και στην Ελλάδα οι mini jobs της Γερμανίας. Σύμφωνα με τη «Real News» η τρόικα εισηγείται την εφαρμογή του μέτρου στην Ελλάδα. Μιλάμε δηλαδή για μισθούς των 300 ευρώ και με τη βούλα του αστικού κράτους, με αντίστοιχες αποδόσεις – ψίχουλα στα ασφαλιστικά ταμεία, που γνωρίζουν επικίνδυνους τριγμούς. Έτσι λέει η τρόικα θα τονωθεί η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων.
Όπως συνέβη στη Γερμανία, το οικονομικό θαύμα της οποίας οφείλει την ύπαρξή του στο γεγονός ότι μια δεκαετία πριν εφαρμόστηκαν οι αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις που εφαρμόζονται σήμερα στην Ελλάδα και στο ότι εκατομμύρια εργαζόμενοι φυτοζωούν με 300 – 400 ευρώ το μήνα, δίχως άλλα δικαιώματα.
Τα ίδια σενάρια επιμένουν ότι κοντοζυγώνει η ώρα που θα ανοίξει θέμα θεσμοθέτησης του lock out, της ανταπεργίας δηλαδή.
Όλα τα παραπάνω συμπληρώνουν σε ικανοποιητικό βαθμό το παζλ της στρατηγικής για έξοδο απ' την κρίση προς όφελος του κεφαλαίου και σε βάρος του λαού, που συνομολογείται σε ευρωενωσιακό επίπεδο απ' τους πολιτικούς του εκπροσώπους. Απόσυρση του κράτους από τομείς κρίσιμους για τη ζωή του λαού όπως η Υγεία, διαμόρφωσή του σε μικρότερο και πιο ευέλικτο ώστε να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της εξουσίας των μονοπωλίων, τσάκισμα εργασιακών, ασφαλιστικών δικαιωμάτων, καταβύθιση της τιμής της εργατικής δύναμης. Και όλα αυτά μαζί με μέτρα αυταρχισμού και καταστολής...
...Με λίγα λόγια η εξουσία των μονοπωλίων! Κι απέναντί της ο λαός που ή θα συγκεντρωθεί στη δική του ισχυρή λαϊκή συμμαχία με κατεύθυνση την ανατροπή της ή ο εφιάλτης που ζει θα γιγαντώνεται και θα μοιάζει αναπόδραστος.
902.gr

ΚΚΕ: Σχόλιο του Γραφείου Τύπου για τις πολιτικές εξελίξεις και την αντιπαράθεση ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ.

 Σχόλιο για τις πολιτικές εξελίξεις και την αντιπαράθεση ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ εξέδωσε το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ.


Αναλυτικά αναφέρει:
«Ο καυγάς μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ είναι αντιπαράθεση μεταξύ υποστηρικτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ίδιου καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης που οδήγησε το λαό στη χρεοκοπία.
Η διέξοδος για το λαό, το μέλλον για τη νεολαία δεν βρίσκονται, ούτε φτιάχνονται με τα υλικά της καταστροφής τους, την ΕΕ, τα μονοπώλια και την εξουσία τους και τις συνταγές διαχείρισης της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ.
Χρειάζεται απεγκλωβισμός του λαού από τη μέγγενη του νέου δίπολου ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ και των δορυφόρων του που προωθείται. Η συμπόρευση με το ΚΚΕ, η ενίσχυση της Λαϊκής Συμμαχίας αποτελεί το μόνο ελπιδοφόρο για το λαό δρόμο. Για να αποκρουστούν τα νέα μέτρα που φέρνει η κυβέρνηση με την τρόικα και να ανοίξει ο δρόμος για φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση. Με αποδέσμευση από την ΕΕ και ανατροπή του σάπιου συστήματος και της εξουσίας των μονοπωλίων».
Πηγή : 902.gr

Η συμμορία των μεταρρυθμιστών

Kάποτε η ιερή λέξη “μάντρα” της πολιτικής σκηνής της χώρας, φανταχτερή και ταυτόχρονα κενή περιεχομένου, ήταν ο “εκσυγχρονισμός“. Επί αλήστου μνήμης κυβέρνησης Σημίτη, της οποίας τα στελέχη σήμερα κοσμούν το δικαστικό ρεπορτάζ. Η σημερινή μάντρα, εξίσου φανταχτερή και τόσο κενή περιεχομένου, όσο η κουφάλα δοντιού έτοιμου να πέσει, είναι η “μεταρρύθμιση”.

Για την σωτηρία της χώρας λοιπόν (άλλο ένα χιλιοειπωμένο τσιτάτο άνευ περιεχομένου), πρέπει...
να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις (μη ρωτάτε ποιες, απλώς ό,τι ορίζει το εκάστοτε μνημόνιο). Γι’ αυτό λοιπόν συστρατεύτηκαν οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις και πάλι, σε μία εξαιρετικά ευέλικτη κυβέρνηση 42 μόλις υπουργών, αναπληρωτών και υφυπουργών. Η έντονη μεταρρυθμιστική πνοή (βλ. μπόχα) του νέου σχήματος είναι πρόδηλη από τις λεπτομέρειές του: ένα στα τρία στελέχη της κυβέρνησης είναι γόνος πολιτικού (βουλευτή, υπουργού ή ακόμη και πρωθυπουργού) ή δημοσιογράφος (μέλος της ΕΣΗΕΑ), ή συνδυασμός των δύο. Σε ένα τόσο φρέσκο, ανεξάρτητο, καινοτόμο και μεταρρυθμιστικό σχήμα, δεν θα μπορούσε να λείπει και ένα υφυπουργείο δημόσιας τηλεόρασης (όπως σε κάτι “πεφωτισμένες δικτατορίες” του Τρίτου Κόσμου) και βέβαια να το καταλάβει δημοσιογράφος, γιος υπουργού του ΠΑΣΟΚ, επίσης δημοσιογράφου, αδερφός δημοσιογράφου και όλοι μαζί στο στελεχιακό δυναμικό του ΔΟΛ. Ο Παντελής Καψής είναι εμφανώς το κερασάκι σε αυτήν την μεταρρυθμιστική τούρτα*.

    Πρωθυπουργός: Αντώνης Σαμαράς [ΕΓΓΟΝΟΣ ΚΑΙ ΑΝΗΨΙΟΣ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ]
    Υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ και Κυβερνητικός Εκπρόσωπος: Σίμος Κεδίκογλου [ΑΝΗΨΙΟΣ ΥΠΟΥΡΓΟΥ, ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ]
    Υφυπουργός Εξωτερικών: Δημήτρης Κούρκουλας [ΓΙΟΣ Γ.Γ. ΧΟΥΝΤΙΚΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ]
    Υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης: Κυριάκος Μητσοτάκης [ΓΙΟΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ]
    Υπουργός Εσωτερικών: Γιάννης Μιχελάκης [ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ]
    Αναπληρωτής Υπουργός Εθνικής Άμυνας: Φώφη Γεννηματά [ΚΟΡΗ ΥΠΟΥΡΓΟΥ]
    Υφυπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων: Κωνσταντίνος Γκιουλέκας [ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ]
    Υφυπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων: Συμεών Κεδίκογλου [ΑΝΗΨΙΟΣ ΥΠΟΥΡΓΟΥ]
    Υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού: Πάνος Παναγιωτόπουλος [ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ]
    Υφυπουργός Αθλητισμού: Γιάννης Αδριανός [ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ]
    Υφυπουργός Υγείας: Ζέτα Μακρή [ΚΟΡΗ ΒΟΥΛΕΥΤΗ]
    Υπουργός Τουρισμού: Όλγα Κεφαλογιάννη [ΚΟΡΗ ΥΠΟΥΡΓΟΥ]
    Υπουργός Ναυτιλίας: Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης [ΓΙΟΣ ΥΠΟΥΡΓΟΥ]
 Υφυπουργός Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης: Παντελής Καψής [ΓΙΟΣ ΥΠΟΥΡΓΟΥ, ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ]

* Σκόπιμα δεν άγγιξα τις σχέσεις του καθενός από τους παραπάνω “μεταρρυθμιστές” με τις οικονομικές ελίτ της χώρας. Εκεί κι αν θα γελούσε ο κάθε πικραμένος.
Από galaxyarchis

Απαίτηση – σοκ της τρόικας για μισθούς 350 ευρώ!

b9a57722e7f8111046ce7ed4912964ab_XL

Έρχεται ο θεσμός της «μικροεργασίας» με 350 ευρώ και χωρίς ασφαλιστικά δικαιώματα.

Σωρεία πιέσεων και εκβιασμών από τους δανειστές, με όπλο την έγκριση της δόσης των 8.1 δισ. ευρώ.
Στο τραπέζι έχει πέσει η μείωση, ακόμα σε πιο χαμηλά επίπεδα, του κατώτατου μισθούΒρούτσης προκαλώντας νευρική κρίση στην κυβέρνηση.
Παράλληλα οι τροϊκανοί εμφανίζονται ανένδοτοι στο θέμα των φόρων στα ακίνητα, διαμηνύοντας σε όλες τις κατευθύνσεις και τους τόνους ”ότι το μέγεθος της ιδιωτικής ακίνητης περιουσίας στην Ελλάδα είναι πολύ υψηλό”. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν καίγονται ιδιαίτερα για τη θεσμοθέτηση ενός νέου ενιαίου φόρου στα ακίνητα, ο οποίος παραπέμπεται για μετά το φθινόπωρο, αφού θεωρούν ότι το χαράτσι για τα ακίνητα στους λογαριασμούς της ΔΕΗ, αποτελεί τον πιο επιτυχημένο φόρο, με άμεση απόδοση.
Παρά μάλιστα την φοροκαταιγίδα που πλήττει τους Έλληνες μέσα στο 2013, απαιτούν το χαράτσι να καταβληθεί σε 4 αντί για 5 δόσεις.
Ισχυρούς τριγμούς θα προκαλέσει η απαίτησή τους για ουσιαστική μείωση του ορίου του κατώτατου μισθού, παρά τις διαβεβαιώσεις που έδινε ο αρμόδιος Υπουργός κ. Βρούτσης πριν από δύο μέρες.
Ο κ. Στουρνάρας έχει ήδη συζητήσει το θέμα με την τρόικα και έχει επιλεγεί μία μεθόδευση που θα παραπέμπει σε ένα μοντέλο ελαστικής εργασίας, το λεγόμενο mini jobs. Δηλαδή τυπικά θα παραμένει το κατώτατο όριο μισθών στα 585 ευρώ, αλλά αφού θα υπάρχει αυτή η νέα μορφή ελαστικής εργασίας είναι βέβαιο ότι καταργείται στην πράξη.
Αυτό που έχει σημασία να αναφέρει κανείς είναι ότι υπάρχουν συγκεκριμένα εγχώρια επιχειρηματικά συμφέροντα, που λειτουργούν ως υποβολείς της τρόικα.
Στο συγκεκριμένο ζήτημα, τα συμφέροντα αυτά ζήτησαν από τους τροϊκανούς να θέσουν θέμα κατάργησης του κατώτατου μισθού και μεγαλύτερης ελαστικοποίησης των μορφών εργασίας προκειμένου να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα της Ελληνικής οικονομίας.
Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι πηγές του Γερμανικού Υπουργείου Οικονομικών έχουν περάσει μήνυμα, εντέχνως και ατύπως, σε Γερμανούς επιχειρηματίες να μην βιαστούν να επενδύσουν τώρα στην Ελλάδα, αφού στο άμεσο μέλλον οι συνθήκες για αυτούς θα είναι ακόμα περισσότερο ευνοϊκές.

newsbomb.gr

Mήνυμα προς κάθε κατεύθυνση!

Σαμαράς - Το κόμπλεξ του ανεπάγγελτου επαρχιώτη

Add To Facebook Add To Twitter Add To Yahoo Add To Reddit Fav This With Technorati Add To Del.icio.us Digg This Stumble This